Paradijselijk einde van de wereldreis in Kenia

Wit zand, een transparante blauwe zee, kokospalmen en een leuk kleinschalig hotel. De droom van vele vakantiegangers en in ons geval ook die van wereldreizigers. Vanaf het begin waren het erover uit, de reis willen we afsluiten op een plek die voldoet aan deze requirements. Diani Beach in Kenia kwam als winnaar uit de bus en we kunnen concluderen: een droombestemming!

Kenia zonder terrorisme en ebola

Uiteraard zijn we door allerlei mensen flink bang gemaakt. De dreiging voor terroristische aanslagen, islamitische invloeden van de extremere orde en misschien ook nog wel een minuscuul klein kansje op ebola. Terwijl veel toeristen wegblijven en de zuidkust van Kenia misschien wel haar rustigste hoogseizoen ooit beleeft, hebben wij geen seconde spijt van ons besluit hierheen te komen. Zoals zo vaak worden negatieve verhalen enorm aangedikt en weten maar weinig mensen van buiten hoe het er echt aan toe gaat. Net als in Tanzania zijn de mensen die we ontmoeten uiterst vriendelijk en gastvrij, zien we in de buurt van deze kustplaats minstens net zoveel christenen als moslims en voor risico op ebola zouden we toch echt eerst het halve continent nog over moeten vliegen. Natuurlijk speelt er een ander op het gebied van politiek en veiligheid, maar dat betekent niet dat je er als toerist per definitie niet veilig bent.

Vrij vlotjes overwinnen we de bureaucratie aan de grens. Met de bus reizen heeft zo zijn voordelen. Het wachten is voornamelijk op ons als enige buitenlanders aan boord en het buspersoneel doet er dan ook alles aan om ons zo snel mogelijk langs alle loketten te loodsen. Tijdens het wachten kopen we sinds lange tijd weer verse kokosnoten. We kunnen de zee al bijna ruiken!

Paradijsbubbel

Eenmaal op het strand creëren we onze eigen paradijsbubbel. We slapen bij Kenyaways, een B&B in een oud familiehuis pal aan het strand. Overdag hangen we op het strand en ‘s middags nemen we een massage of zoeken we de rust op bij het zwembad waar bijna geen mens komt. We spreken met een strandjongen af dat hij ons twee keer per dag verse kokosnoten komt brengen, een ander vragen we om ons van mango’s te voorzien en voor de rest zijn we goed af in de bar van het hotel of bij een lokaal visrestaurantje op het strand. Onze kamer wordt twee keer per dag door de housekeeper bezocht, dus zelfs over het naar binnen lopen van zand hoeven we ons niet druk te maken. Een wekker hebben we niet nodig, want de apen verzorgen elke dag onze wake-up call. Via ons dak van golfplaten springen ze op zoek naar een ontbijt van boom naar boom. En dat hoor je. De eerste keer schrikken we ons kapot, maar daarna zien we het maar als een signaal om om te staan, bikini en zwembroek aan te trekken en weer naar het strand te kuieren.

Soms gaan we uit. Charles brengt ons dan op de motor voor een zacht prijsje naar elke gewenste bestemming. Geen helm en gewoon met z’n tweeën achterop. Heerlijk met de wind in de haren naar een van de vele restaurants waar we ons verbazen over wat er allemaal te krijgen is. Moderne horeca en supermarkten voorzien van alle westerse producten die je je maar kunt bedenken, alleen niet zonder bijpassend prijskaartje. Zelfs in Japan en Singapore aten we regelmatig goedkoper. Het prijspeil is te vergelijken met dat van Nederland en onze laatste reiscenten vinden dan ook soepeltjes een weg naar de zakken van de horecauitbaters. Het gemiddelde maandsalaris van een ober bedraagt slechts tussen de 100 en 150 euro, dus aan hoge personeelskosten kan het niet liggen. Zo aan het eind van de reis besluiten we onszelf er toch maar aan over te geven en daarom eten we zoveel vis, garnalen en kreeften als we zin hebben. Gewoon op het strand, maar ook bij kaarslicht in een super romantische grot.

Witte kerst op het strand

Kerst is voor ons dit jaar ‘just another day on the beach’, alleen met een iets uitgebreider diner waarvoor we naar een van de luxere resorts gaan. Prima wat ons betreft. Het enige kerstachtige is het prachtige witte poederstrand en een paar verdwaalde ‘Driving home for Christmas’ liedjes in de bar. Gezelliger wordt het richting oud en nieuw. We ontmoeten twee Zuid-Afrikaanse meiden en een Spaans mannenkoppel. De mannen huren een appartement bij ons hotel en hebben een eigen keuken. Zo komen we op het idee om op oudejaarsavond zelf te koken. Super gezellig en zo voorkomen we dat we ergens van een duur non-descript Oud & Nieuw buffet moeten eten. Vlak voor middernacht staan we op het strand en kijken we naar het prachtige vuurwerk van de buren. 2014 zit erop en daarmee ook onze wereldreis. We kunnen het ons nog niet voorstellen en verdringen de gedachte nog even wanneer we op de dansvloer van het naastgelegen hotel losgaan op gekke mix van nummers uit de 80’s en Afrikaanse beats. Een groepje Keniaanse meisjes probeert me op zijn Afrikaans met mijn heupen te leren draaien en voor het laatst deze reis voel ik me volledig opgenomen door het moment van totale vrijheid die we tijdens dit jaar zo vaak hebben mogen ervaren.

We hebben nog 1 dag om uit te brakken, zoveel mogelijk zonnestralen te absorberen en te proberen niet al te veel vooruit te kijken naar wat ons in Nederland te wachten staat. Maar op 2 januari zit het er echt op. 30 uur zullen we onderweg zijn tot we aankomen bij ons vertrekpunt precies 364 dagen ervoor in Düsseldorf. Daar nemen we nog even de tijd om aan de kou te wennen voor we in de trein naar Amsterdam stappen. Hoe zal ons dat gaan bevallen?