Een warm welkom in Zuid-Afrika

Voor de laatste 3 maanden van onze reis hebben we de wildcard ingezet. We gaan naar een voor ons onbekend continent waar we eigenlijk maar weinig vanaf weten. Pas in de laatste fase van wereldreis voorbereidingen kwam Afrika aan bod en inmiddels zijn we erover uit: zonder deze toevoeging zou onze wereldreis niet compleet zijn. Wild, uitgestrekt, gevarieerd, vriendelijk, en soms gevaarlijk en ondoordringbaar. Op eigen houtje gaan we op verkenning.

Verleidelijk Johannesburg

Op 1 oktober komen we aan in Johannesburg. In 12 uur van de onpersoonlijke hoogbouw in Hong Kong naar de uitgestrektheid van Johannesburg. We logeren bij Marieke, Vincent en hun dochter Luna en kunnen ons geen betere landing op het continent voorstellen. We gaan mee in het huiselijke leven en worden voorgesteld aan hun vrienden die graag Afrikaanse reiservaringen met ons delen. Het is voor ons heerlijk om in deze omgeving op adem te komen. Even zijn we niet de toerist, maar doen we dingen als lang tafelen in de keuken, naar de bakker lopen voor vers brood en puzzels maken met Luna.

Uiteraard gaan we ook op pad. We maken kennis met een Johannesburg, in de volksmond Jo’burg, dat we veel leuker vinden dan verwacht. Veel toeristen wuiven het als bestemming met een moeilijk of bangig gezicht weg, maar wij hebben de tijd en vinden de stad zeker een meerdaags bezoek waard. Ten eerste is het er het grootste deel van het jaar zonnig, warm en droog. De stad is heel groen, de mensen zijn vriendelijk en ook over de veiligheid hoeven we ons in Parkhurst, de wijk waar we verblijven, niet al te druk te maken. We kunnen gewoon over straat naar een van de vele terrasjes in de wijk wandelen en hoeven onze tassen aan tafel niet krampachtig in de gaten te houden.

Even stil zijn we nadat we het Apartheidmuseum hebben bezocht. Onvoorstelbaar dat dit zieke systeem pas 20 jaar geleden is afgeschaft. En nog steeds zijn de littekens zichtbaar. Verbaasde gezichten wanneer je zwarte parkeerwachten, bedienden, enzovoorts hartelijk begroet. Of juist een houding van geef mij geld, want ik ben een slachtoffer. De balans lijkt nog niet altijd gevonden. De Neighborgoodsmarket in Braamfontein waar we op zaterdag heen gaan blijkt een prettige uitzondering. De eerste plek waar we een gezonde mix zien van blank en zwart. Blanke Afrikaners met rugby shirts van het nationale team en gemengde blanke en zwarte hipster koppels aan de oesters, burgers en cocktails. Een ontzettend leuke sfeer en daarom een goed excuus om al om 11 uur in de ochtend aan de bubbels te gaan. Jo’burg is het zakencentrum van het land, maar van een hard en snel zakenleven zoals in andere wereldsteden, zien we hier weinig terug. Het sociale- en gezinsleven lijkt erg goed met een carriere te combineren. Interessant! Jammer alleen dat het verkrijgen van een werkvisum dan weer zo lastig is.

Hit the road jack

Waar we in Zuid-Amerika vooral reisden met bussen en in Azië met vliegtuigen of taxi’s, wordt het in Afrika vooral doe-het-zelf. Dat is even wennen. We zijn al maanden in linksrijdende landen, maar hebben al sinds het begin van de reis in Curacao niet meer zelf gereden. We huren voor 3 weken een auto en doorstaan de vuurdoop. Aangezien we bij hetzelfde bedrijf een 4×4 voor onze zesweekse trip door Namibië en Botswana regelen, krijgen we een spiksplinternieuwe Toyota uit een betere huurcategorie. Op naar Kaapstad!

Met een lijst tips op zak leggen we de eerste 350 kilometer af richting de Drakensbergen. Het Royal Natal Park kiezen we als uitvalsbasis en we vinden een huisje met een prachtig uitzicht op het ‘amphitheater’, een 5 kilometer lange bergwand die als vanuit het niets uit de vlakte rijst. We maken een mooie wandeltocht en steken met plezier de haard aan. Overdag is het warm, maar ‘s avonds is het voor ons na maanden van tropentemperaturen even omschakelen. We willen vanuit hier naar het westen en moeten daarvoor om de hoge bergen van Lesotho heenrijden. De route is prachtig. We rijden onder andere door het Golden Gate National park waar we een grote groep springbokken voor onze neus de weg over zien springen. Best link op een weg waar je 120 kilometer per uur mag rijden. Aandacht erbij houden dus. Later op de dag zien we ook steeds apen langs en op de weg scharrelen. Schattig, maar je mag ze niet voeren, want ze vormen een plaag en men is ze hier liever kwijt dan rijk.

Onze liefde voor wild gaat vooral (nog) door de maag

Graaff-Reinet is de volgende plek waar we onze zinnen op hebben gezet. Als we aankomen na twee dagen touren, blijkt het niet makkelijk om accommodatie te vinden. Het is weekend en er is een groep regionale VIP ambtenaren. De eerste avond slapen we daardoor boven budget, maar in een mooi boutique hotel dat Queen Manor heet. Aangezien we onszelf toch al in de watten leggen, gaan we er gelijk maar helemaal voor. Een avondje lekker tafelen. Er zijn maar weinig restaurants en onze voorkeuren zijn volgeboekt. Waar we wel plek vinden, hebben ze geen flessen rode wijn meer. Slecht teken, ook al zijn we in de ‘provincie’. Never take no for an answer, hebben we deze reis wel geleerd. We stappen op en bemachtigen uiteindelijk toch een tafel bij favoriet Polka. We eten springbok en lam, uiteraard begeleid door een flesje rood en reserveren direct voor de dag erna.

Het dorp Graaff-Reinet heeft een prachtig karakteristiek centrum. Mooie pleinen en grote authentieke witte huizen omgeven door een ruige natuur. Met de auto onder onze kont is het erg makkelijk om er op uit te trekken en wanneer we uitgewandeld zijn, rijden we weer een national park in. Camdeboo dit keer. We gaan voor de zonsondergang met uitzicht over de Valley of Desolation. Desolaat is het wel en mooi. Een kurkdroog bergachtig landschap en tot aan de horizon geen menselijke invloed te bekennen. Een mooi voorproefje op wat ons in Namibië te wachten staat. Maar eerst gaan we nog de bewoonde wereld in. Next op de planning staat de Garden Route en de beroemde wijnstreken. Toeristisch en zeker niet desolaat. We nemen het er nog even van!