Van woestijn naar het wilde dierenrijk in noord Namibië

Dé grote attractie van noord Namibie is Etosha National Park, een van werelds beste wildparken. Maar er is meer. Prachtige landschappen en dorpen van de verschillende stammen waar we een glimp opvangen van het traditionele Afrikaanse leven. Hier en daar zien we weer bomen en olifanten en antilopen hebben vrij spel. De eersten komen we nog niet tegen, maar overal worden we met verkeersborden gewaarschuwd. Dit moet je serieus nemen, want in deze regio leven de grootste olifanten ter wereld en als je ze boos maakt blijft er van je auto met jou daarin niet veel meer over.

Damaraland

In Twyfelfontein vinden we een prachtige camping waar we met onze nieuwe voorraad boodschappen van een mooie avond genieten. Een groot contrast met wat we de volgende dag zien in een Damara dorpje. De Damara zijn de bewoners van dit gebied dat ook wel Damaraland wordt genoemd. Omdat de grond hier vruchtbaarder is dan in het zuiden, wonen er ook meer mensen. Langs de weg zien we veel kleine dorpjes waar herders en kleinschalige veehouders wonen. Deze omgeving correspondeert veel meer met het stereotype beeld dat ik van Afrika had. Halfnaakte kindjes, rode aarde en hutten met muren van modder. We komen langs een lokaal initiatief waar we kunnen zien hoe de Damara vroeger leefden. Wij zijn meer geïnteresseerd in hoe hun leven er hedendaags uitziet en vragen of we een tour kunnen krijgen in het dorp waar ze echt wonen. Dat kan. Samen met een voor de toeristen in een dierenvel gekleed meisje, rijden we naar het dorp dat zeker 2 kilometer landinwaarts vanaf de gravelweg ligt. Meteen valt op dat bij veel hutten, hoe simpel ook, een satelietschotel hangt. In de winkel kunnen we Coca Cola en allerlei blikvoer kopen, maar vooral bier. Alcoholmisbruik vormt een groot probleem in deze gemeenschappen en om 10 uur ‘s ochtends struikelt de eerste dronkelap al over ons heen. Best schrijnend om te zien. De werkloosheid is groot en het zijn voornamelijk de vrouwen die zorgen voor brood op de plank. Sommige inwoners werken in een van de naburige lodges en de lonen voor portiers en bediening bedragen niet meer dan 70 euro per maand. We besluiten direct ons ‘fooienbeleid’ aan te passen, want na de prijzen van voedingsmiddelen te hebben gezien, weten we dat je van dit bedrag bij lange na niet rond kunt komen. Ondanks de armoede zien de meeste mensen er niet ontevreden uit. Iedereen is vriendelijk en een glimlach is voor niemand teveel gevraagd.

De reden waarom we eigenlijk naar deze omgeving zijn gereden, zijn de rotstekeningen van de Bushman. In heel zuidelijk Afrika zijn tekeningen van deze jagende nomaden gevonden, maar die in Twyfelfontein zijn heel mooi bewaard gebleven en tot UNESCO erfgoed verklaard. Leuk om te zien, maar een blijvende indruk laten ze niet achter. De omgeving blijft het mooist. Dat vinden we ook wanneer we nog verder naar het noorden doorrijden. In Palmwag, een stip op de kaart in het noorden van Damaraland, vinden we een camping waar we weer even terugschakelen. Opladen voor het grote wilde dieren avontuur.

Hakuna Matata in Etosha

Tot nu toe op deze wereldreis moesten we vaak genoegen nemen met het kleinere grut, maar in Etosha gaan we voor het echte werk. Op eigen houtje ondernemen we onze eerste ‘game drive’ en binnen 15 minuten hebben we een olifant en een giraffe te pakken. Gezien de omvang van het park, 20.000 km2 wat vergelijkbaar is met tweederde van de oppervlakte van Nederland, is dat best knap. Een uur later zien we een leeuwenfamilie botten kraken van een pas gevangen beest. Onvergetelijk. En wat een score voor de eerste ochtend.

We slapen 2 nachten op campings in het park waar gelukkig hekken omheen staan en nog eens 2 nachten vlak buiten het park. We kunnen vrij rondlopen en spotten zelfs nog de zeldzame zwarte neushoorn die ‘s avonds water komt drinken bij een naastgelegen waterplas. De dagen erna zien we nog ontelbaar veel zebra’s, giraffen, antilopen, olifanten en zelfs parende leeuwen. De gravelwegen zijn erg goed, maar onze dooswijnen houden het van het schudden niet meer. Zowel de witte als rode wijn begint te lekken en dat is een mooie reden om een praatje met onze Nederlandse buren aan te knopen. Een borrel wordt een etentje en een lange avond met interessante gesprekken over het leven in Amsterdam, relaties en reizen. Ook de ontmoetingen met mensen blijken dus bijzonder.

Tropische sferen op weg naar Caprivi

Wanneer we verder rijden richting het noordoosten zijn er steeds minder campings. De omgeving is prachtig, maar het is ook erg afgelegen. De meeste toeristen die hier komen reizen daarom ook door naar Botswana of komen ervandaan. Zo ook het Amsterdamse koppel dat we in Etosha ontmoetten en een Nederlands/Spaans stel. Het klikt en 3 dagen lang trekken we met elkaar op. Overdag trekt iedereen zijn eigen plan, maar op die ene weg die er is, kom je elkaar toch weer tegen. Zo ook in Rundu wanneer we een van de Amsterdamse dames willen groeten en de auto in z’n achteruit zetten. We zien door de spiegels van onze enorme auto niet dat er een kleine taxi recht achter ons staat en rijden tegen hem aan. De gedupeerde taxichauffeur ziet de kassa natuurlijk meteen rinkelen. We zien de bui al hangen, maar hij wil de lokale politie erbuiten houden. Zijn motorkap ziet eruit alsof deze al jaren niet meer goed sluit, maar zie dat maar eens te bewijzen. Aan onze bumper gelukkig niets te zien en uiteindelijk schudt Chris lachend de hand van de taxichauffeur wanneer ze het eens zijn over de afkoopsom van omgerekend 7 euro. Hij blij, wij heel erg blij.

Inmiddels zijn de lekkende wijndozen vervangen door flessen. Elke avond leggen we samen met de andere ‘overlanders’ de inhoud van onze koelingen bij elkaar en toveren we lekkere maaltijden tevoorschijn. Het is gezellig en zolang de insecten het toelaten, bespreken we ieders plannen voor het vervolg van de reis. In ons geval: Botswana!