Zonnen in Chileens Patagonië

We waren bang voor voor onze reis naar het zuiden van Chili, omgedoopt tot de hel van het zuiden… Koude dagen met nog koudere nachten. Veel regen, hagel, sneeuw, alles op 1 dag. En dan ‘thuiskomen’ in een tochtig hostel waar je onder een smoezelige deken moet liggen die je liever niet wilt aanraken en het kleine straaltje water zonder druk in de douche je niet warm krijgt.

Gelukkig waren dit maar waanideeën waarmee we elkaar gek hebben lopen maken. In werkelijkheid valt het tot nu toe heel erg mee. Natuurlijk keken we ook uit naar de mooie natuur en de leegte van het landschap op een van de zuidelijkste bewoonde plekken van de wereld. En het eindelijk kunnen dragen van onze high tech backpack outfits. Maar het was ons wel duidelijk dat we uit onze comfort zone moesten gaan treden.

Goed begin

Alleen de vliegreis naar het zuiden was al adembenemend. Nog nooit hebben we zulke desolate en ruige landsschappen gezien. Enorme vulkanen, steppe, meren… En dat konden we alleen maar zien omdat de zon scheen. Juist, een goed begin!

We vlogen naar Punta Arenas, de meest zuidelijke stad van Chili. Ooit heel welvarend dankzij de wol- en later de steenkolenhandel. Inmiddels vooral afhankelijk van de toeristen die op doorreis zijn naar allerlei plekken in Patagonië. Wij hadden besloten deze plek wat meer tijd te gunnen en hebben 2,5 dag door het stadje gewandeld en de omgeving verkend. Na de regen van de eerste middag te hebben getrotseerd en ons beklag te hebben gedaan over de geluidsoverlast in de slaapkamer, brak letterlijk en figuurlijk de zon door. Nog dezelfde avond mochten we ons 50 euro slaapkamertje naast de woonkamer/receptie inruilen voor een heel appartement in de tuin en hebben we heerlijk kunnen slapen.

Die vibe wilden we vasthouden, dus zijn we de volgende ochtend om 7u direct op de bonnefooi naar de pier gegaan waar de boten naar het pinguïneiland Isla de Magdalena vertrokken. Er waren nog last-minute plekken, dus we konden een kolonie van 60.000 pinguïns gaan spotten. Wat een ervaring. Het was heel zonnig met een ijskoude wind, maar daar waren we met onze jackies goed tegen gewapend. Op het eiland kon je alle facetten van het pinguïnleven zien. De nesten, het vissen en het voeren van de familie. Geen doorgestoken kaart, maar gewoon puur natuur. Ontzettend schattig, grappig en mooi.

Voor de rest hebben we vooral rondgewandeld in het stadje. Het heeft hele mooie koloniale gebouwen en naar het schijnt een van de mooiste begraafplaatsen van Zuid-Amerika. De rijke landheren uit Spanje, Engeland en Kroatië lieten vroeger namelijk familiegraven bouwen die eruit zien als mini paleizen.

Puerto Natales zonder Torres

Met de bus zijn we een paar dagen geleden verder gereisd naar Puerto Natales. Een kleine nederzetting met huizen van tin in een enorme fjord. Rondom het dorp heb je helemaal niets behalve steppe, een paar paarden, koeien en schapen en besneeuwde bergtoppen. Dankzij het stralende weer, kwam het op ons over als een betoverende setting.

Op straat lopen veel getrainde backpackers die 5 of 7 dagen gaan wandelen of hebben gewandeld in het nabijgelegen nationaal park Torres del Paine. Dit uitje stond ook op ons lijstje, maar is doorgestreept toen 3 maanden geleden al bleek dat de slaapzalen in het park allemaal waren volgeboekt. Kamperen in de nachtelijke vrieskou zagen wij niet zitten, dus het hiken hebben we voor de volgende bestemming bewaard. Daarnaast moest je ook al die dagen zelf je tent, slaapzak, eten en kleding sjouwen en daar vonden wij onze conditie niet goed genoeg voor.

Om onze lichamen toch wat extra beweging te geven (nodig want er ontstaan vetjes boven de broekranden…), hebben we mountainbikes gehuurd om de omgeving te verkennen. De route van 40 kilometer op een ongeasfalteerde weg met regelmatige harde windstoten was helemaal geweldig, want wat een uitzichten hebben we gezien! Een gaucho die op valentijnsdag zijn patrona aan het veroveren was (mijn versie van het verhaal, zie de foto voor je eigen conclusie), mooie grote vogels en steeds de sneeuw op de achtergrond.

Vandaag zijn we vertrokken naar El Calafate om na een nachtje door te reizen naar El Chalten waar we 6 dagen in een cabana slapen. Dit plaatsje is alleen zomers bewoond en ligt in nationaal park Los Glaciares. De bedoeling is dat we dan wel echt de bergen in gaan trekken. Hoe zal ons dat gaan bevallen?