Leven als een Porteño

Buenos Aires bruist. De bewoners, ook wel Porteños genoemd, dansen, eten vlees en drinken wijn, bezoeken een van de vele cafeetjes voor hun dagelijkse koffie, gaan naar het theater en flaneren in de parken en winkelstraten. In onze ogen was dit dé plek om wat langer neer te strijken, onszelf te mengen in het dagelijks leven en even te doen alsof we geen backpackers op wereldreis zijn.

Structuur in de dag

Even niet met reizen bezig zijn betekent dat je een dagbesteding nodig hebt. In ons geval was de keuze makkelijk gemaakt. Het werd tijd om mijn Spaans te polijsten en voor Chris om niet alleen te blijven luisteren, maar ook te gaan spreken. Hoe kun je immers een Argentijnse gentleman zijn als je vriendin alles moet regelen?

Via een forum hebben we een aantal mensen benaderd en uiteindelijk een fantastische leraar Spaans gevonden. Een Spanjaard, erg fijn want Argentijns Spaans klinkt mooi, maar buiten het land zelf heb je er niet zoveel aan. Om de dag kregen we 3 uur les. Bij Chris lag de focus op grammatica en ik mocht een uurtje gebruiken voor conversaties. Het mooie hiervan is dat je het ergens over moet hebben. Gelukkig is onze leraar Alonso een zeer belezen persoon en hebben we dankzij hem veel over de geschiedenis van Argentinië, Zuid-Amerika en Spanje geleerd. Daarnaast, konden we dankzij zijn tips de stad met andere ogen bekijken. Dus mocht je ooit naar Argentinië gaan en Spaanse les nodig hebben, stuur hem gerust een mail.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand….

Ze zeggen dat je Buenos Aires het beste leert kennen door naar de roddeltantes te luisteren die minimaal een keer per week in de schoonheidssalon samenkomen. Na twee maanden reizen was ik wel klaar voor wat betaalbaar hars-, facial- en knipwerk, dus ik kon tussen de lessen door aan de gang. Wat betreft het knipwerk met enige terughoudendheid welteverstaan, want vrouwen dragen hun haar hier lang. Zouden ze mijn korte kapsel wel in model kunnen houden?

Na 5 salons in verschillende wijken te hebben bezocht, moest ik er aan geloven. Met trillende handjes van spanning heb ik het tafereel om me heen gadegeslagen. En de kapster gecommandeerd: niet te kort, niet te kort, por favor! Het resultaat? Voorkant leuk, achterkant te kort :-(. Gelukkig hoef ik dat zelf niet te zien. Wat zich ondertussen om heen afspeelde, komt overeen met wat me verteld was. Een enorme zaak waarin vrouwen van alle leeftijden hun haar laten wassen en föhnen, terwijl tegelijkertijd de nagels worden gelakt. Er wordt gekletst en iedereen lijkt iedereen met een zoen te begroeten. Blijven hangen om te ontbijten is geen probleem, want daar loopt immers een ober voor rond. Fascinerend om te zien. Kennelijk paste ik er wel goed tussen, want bij vertrek kreeg ik ook van mijn kapster een zoen.

Vleesch en meer, of eigenlijk minder

Geloof het of niet, maar ook wij zijn het wel eens zat om elke dag uit eten te gaan. Dankzij al het vlees zat het met het ijzergehalte in ons bloed wel goed, maar groenten en fruit kwamen in onze ogen niet voldoende in de gerechten voor. Onze verblijfplaatsen hadden we uitgezocht op kookfaciliteiten, dus ik kon me gaan uitleven. Dacht ik…

Al gauw kwamen we erachter dat, ook al zijn de supermarkten groot, je nog steeds niet veel meer kunt krijgen dan in Patagonië. Iets met importrestricties om de eigen, helaas zeer beperkte, markt te beschermen… Wil je iets bereiden dat geen pasta, pizzadeeg, of ladingen vlees van de grill bevat en komen de courgettes, pompoenen en tomaten je de neus uit, dan ben je veroordeeld tot een busrit van 30 minuten richting China Town. De enige plek waar je goede kruiden en delicatessen voor een redelijke prijs kunt kopen. Mijn creativiteit werd door deze beperkingen enigszins in de kiem werd gesmoord, want waarom moeilijk doen terwijl je om de hoek voor een paar euro heerlijk vlees van de houtskoolgrill bij de BA versie van een snackbar kunt kopen? Flesje wijn, zelfgemaakte salade erbij en smullen maar!

Wij, toerist?

De veiligheid in Buenos Aires is niet om over naar huis te schrijven. Toeristen zijn makkelijke targets, dus eruitzien als een gemiddelde bewoner werd ons doel. Niet met een rugzak en camera op pad (vandaar het gebrek aan mooie foto’s), geen horloges om en zeker niet hardop in het Nederlands praten. Konden we mooi ons Spaans blijven oefenen. En had ik een excuus om eindelijk iets nieuws te kopen: een klein leren schoudertasje. Het mooiste wat je vervolgens kan overkomen, is dat anderen, duidelijk wel locals, je aanhouden op straat om naar de weg te vragen. Met trots hoorden we meerdere keren de vraag ‘Waar is … ?’ aan, waarna Chris (ja, de lessen waren succesvol!) vervolgens in goed Spaans wist te zeggen: ‘Sorry, weet ik niet, want ik ben niet van hier’.

Tot ziens!

Na 2,5 week observeren en ‘leven als’ hebben we nog steeds niet alle bezienswaardigheden gezien, maar kunnen we wel een aantal conclusies trekken: de Porteños zijn terecht trots op hun mooie stad, net als Amsterdammers zijn ze iets arroganter dan de rest van hun landgenoten, de klant is zelden koning, Nederland is dankzij Maxima populair en niemand gelooft op het eerste gezicht dat wij daarvandaan komen.

De charme van de bewoners en de stad heeft ons ingepakt. Het is dat we nog zoveel van het continent willen zien, want we hadden hier graag nog meer tijd willen doorbrengen. We komen terug! Ooit…