Bolivia, een land van extremen

  • Dag van de arbeid Bolivia
  • Ezels Tarambuco
  • Straatbeeld Sucre
  • Dag van de arbeid Sucre
  • 1 mei feest Sucre
  • Universiteit Sucre Bolivia
  • Sucre - Plaza
  • Wandelend zeebrapad
  • Straatbeeld Tarambuco
  • Markt Tarambuco
  • Vrouw markt Bolivia
  • Straat in Tarambuco
  • Straatbeeld Sucre Bolivia
  • Uitzicht hostal

Bolivia, een land van extremen

‘Het gaat om de reis, niet om de bestemming’, hebben we onszelf de laatste weken regelmatig moeten voorhouden. Bijna iedereen gaat toch naar een land met een globaal idee van wat ze willen bezoeken. Zo ook deze twee over het algemeen (te?) goed georganiseerde backpackers. Bijzondere foto’s maken op de zoutvlakten van Salar de Uyuni, varen op het Tikitaka meer, hiken in de Andes en nog veel meer. Behoorlijk gericht op de bestemmingen. Inderdaad. Ze staan al jaren op mijn verlanglijstje en blijven dat voorlopig nog, want van ons plan is helemaal niets terecht gekomen. Ons incasseringsvermogen is even op de proef gesteld, maar onze reis is er niet minder leuk op geworden. Machweg gaat van de gebaande paden af!

Cosmo’s in Santa Cruz

Bolivia is een derdewereldland en daar hadden we ons op ingesteld. We stonden dan ook versteld toen we na een lange rit met een super moderne trein in kosmopolitisch en sub-tropisch Santa Cruz aankwamen. Duur voor Boliviaanse begrippen, maar met veel leuke eetplekjes en spotgoedkoop vergeleken bij Brazilië. Daar zit je dan aan de cocktails in een hippe bar tussen de expats en Boliviaanse studenten, terwijl je eigenlijk een maand zou gaan detoxen. Gelukkig hadden ze ook quinoa salades, konden we toch nog een beetje gezond doen. Aangezien de stad niet zoveel bezienswaardigheden te bieden heeft, hebben we de tijd genomen om de verdere reis in Bolivia uit te stippelen. Per bus reizen is hier goedkoop, maar beeld je geen luxe in. Sucre was onze volgende bestemming en ligt hemelsbreed op 270 km afstand. Om daar te komen kun je kiezen voor een busrit van 15 tot 22 uur door de bergen op deels onverharde wegen of een vlucht van 35 minuten. Kost het veelvoudige, maar omgerekend nog steeds maar 35 euro per persoon. Onze keuze was snel gemaakt, want ons budget stond de uitgave aan vliegtickets nog wel toe. Vertraging lijkt overigens bij vliegen ook de norm. Het vliegveld van Sucre heeft nog geen radar en zodra het mistig is (bijna elke ochtend) kunnen er geen vliegtuigen landen. Gelukkig bleef bij ons de schade beperkt tot 2 uur wachten.

Keerpunt in Sucre

De stad Sucre ligt op 2900 meter behoorlijk hoog in de Andes, maar vergeleken met andere trekpleisters in de omgeving is het peanuts. Daarom is deze stad voor veel mensen die eerst hoger gelegen gebieden hebben bezocht, een plek om bij te komen. Het is de officiële hoofdstad van het land en de eerste plek van Zuid-Amerika waar de onafhankelijkheid van Spanje is uitgesproken. Sucre heeft veel bezienswaardigheden en de omvang is behapbaar. Gecombineerd met het lenteachtige klimaat en de aanwezigheid van vele talenscholen, maakt het de ideale plek voor veel reizigers om een tijdje te blijven hangen. En zo ook wij, want Chris werd ziek. De stad mag dan wel een lenteachtig klimaat hebben, maar ‘s nachts is het ijskoud. Een griepje lag op de loer, maar dat bleek niet de boosdoener van het totale gebrek aan energie te zijn. Na een doktersbezoek en wat testjes, bleek dat Chris veel te weinig rode bloedcellen in zijn bloed had. Hij heeft een afwijking in zijn bloed waar hij normaal niet zoveel last van heeft, maar op hoogte blijkbaar wel. Gevalletje van hoogteziekte op nog niet zo’n grote hoogte. We waren er door de GGD wel voor gewaarschuwd, maar net als veel andere reizigers die we spraken stonden we er van te voren niet zo bij stil. Hoogteziekte kun je krijgen vanaf 2500 meter en staat los van leeftijd en fysieke conditie. Tot 3500 meter hebben maar weinig mensen klachten, dus het was geen goed teken dat Chris in het lagergelegen Sucre al geveld was. Naast medicijnen tegen algemene hoogteziekte, kun je ook de locals nadoen en coca bladeren kopen. Deze grondstof voor cocaïne is niet schadelijk voor je gezondheid. Je kunt op de bladeren kauwen, er thee van zetten of snoepjes van kopen. Allemaal legaal. Je krijgt er energie van, verschijnselen van hoogteziekte verdwijnen en je hebt minder trek. Ideaal. Terwijl Chris uitrustte kon ik daarmee de stad en omgeving verkennen en ondertussen ook een alternatieve reisroute zonder pieken in de Andes uitstippelen.

Backpackers paradijs?

Voor het eerst tijdens deze reis zagen we veel backpackers en Nederlanders. Het contrast met het gros van de lokale bevolking had niet groter kunnen zijn. Toeristen zijn de drijfveer achter de lokale economie, maar toch voelden we ons beiden schuldig als we een gemiddeld maandsalaris van 120 euro in 2 dagen in hotels en restaurants uitgaven. De armoede is schrijnend en je eten wordt soms bijna letterlijk van je bord gekeken. Je kunt het niet negeren, maar de vraag is hoe je er het best mee om kunt gaan. Food for thought voor de rest van het jaar. Opvallend is dat Bolivia een van de weinige landen is waarvoor het westen niet het grote voorbeeld is. In de Andes leeft de meerderheid nog op traditionele wijze en zo gaan ze ook gekleed. Ze zien er prachtig uit, ondanks hun armoede. Bekende fast food ketens vind je er amper. Hamburgers en pizza’s kun je alleen bestellen in zaken van buitenlandse eigenaren en kleding zonder bling bling kun je er niet kopen. Jammer is alleen dat je maar weinig plekken vindt waar Bolivianen aan het roer staan en je tussen de inwoners echt lokaal eten kunt uitproberen. Voor je het weet zit je daardoor toch weer tussen de toeristen in een koffiezaak gerund door Europeanen. Qua kosten en bezienswaardigheden is het een backpackers paradijs, maar voor ons voelde het anders. Los van Chris zijn gezondheid, waren we stiekem blij naar een plek te reizen waar we ons konden mengen tussen de lokale bevolking. We maken er liever deel van uit dan dat we toekijkende toeristen zijn. Zo kwam het goed uit dat de dichtstbijzijnde plek op zeeniveau in Noord Chili lag. Vanuit Sucre zijn we naar La Paz gevlogen en per bus zijn we vervolgens naar een woestijnstadje op de grens met Peru gereden. Voor Chris nog even doorbijten op 4000 meter hoogte, maar de beloning was een paar heerlijke dagen uitrusten aan zee. Die alternatieve reis richting Peru zonder duidelijke bestemming is zo gek nog niet!

1 reactie

  1. Geplaatst door Martine en Tina op Beantwoorden

    Wat leuk om jullie verhaal over Bolivia te lezen. Heel herkenbaar. Wat vervelend dat Chris ziek is geworden. Maar gezondheid is het belangrijkste en het is verstandig dat jullie naar lager gebied zijn gegaan. Hou het wel op jullie verlanglijstje, want het is prachtig! Peru vonden wij ook geweldig, veel plezier daar. Zowel met de reis als met de bestemmingen. Leuk jullie ontmoet te hebben in Sucre. Groeten!

Plaats je reactie

[google-translator]