Uruguay, het Zwitserland van Zuid-Amerika?

Een uur met de boot vanaf Buenos Aires over een rivier en je staat in voor je gevoel in een ander tijdperk. Oude auto’s, lieflijke pleintjes, straten zo ongelijk dat je niet om je heen, maar naar je voeten moet kijken en huizen met binnenplaatsen die de welvaart van weleer uitstralen. We hebben het over Colonia de Sacramiento, een in 1680 door de Portugezen gestichte handelskolonie in Uruguay. Tegenwoordig beschermd als UNESCO werelderfgoed, was dit een plek waar we van de grote stad konden afkicken.

Imago versus realiteit

Uruguay staat bekend als het Zwitserland van Zuid-Amerika. Veilig en vooruitstrevend op het gebied van drugs, homorechten en abortus. Wij dachten daarom een relatief modern land te gaan bezoeken. Voor de kust en de hoofdstad Montevideo gaat dit waarschijnlijk wel op, maar die plekken hebben wij niet bezocht. In het binnenland waar geen rijke Argentijnen komen die in Uruguay het geld stallen dat ze in eigen land door de devaluatie in lucht op zien gaan, gaat het er duidelijk anders aan toe. We zagen veel piepjonge moeders, vervallen gebouwen en eerder een paard en wagen dan een joint rokende twintiger. De dienstverlening en infrastructuur leek in geen velden of wegen op die we in Nederland kennen, maar de prijzen waren daar wel naar. En auw, dat laatste deed ons pijn. Ineens werd dat glam-packen toch wat meer backpacken en konden we ons in plaats van de gebruikelijke wijn ineens alleen nog maar af en toe een biertje veroorloven…

Tijd voor reflectie

3 nachten zijn we in Colonia gebleven, terwijl de meeste mensen er maar 1 dag voor uittrekken. Wij stonden echter voor een uitdaging (en nee, die had niet met het gebrek aan wijn te maken!). Tot Buenos Aires was onze route min of meer uitgestippeld. Over het vervolg van de reis tot aan ons vertrek uit Zuid-Amerika begin juni, hebben we alleen maar globaal nagedacht. Zonder enige planning verder gaan leek ons aanvankelijk wel wat, maar een snelle blik op de bucketlist voor de wereldreis deed ons anders besluiten. We moesten aan de slag! Wilden wij nog genoeg tijd hebben voor een aantal highlights in Brazilië, Bolivia en Peru, dan moesten we tempo gaan maken. En dus uitzoeken hoe je dat kunt doen zonder al te veel consessies op het gebied van geld, lichaam en moois onderweg.

In plaats van een bezoek aan de hoofdstad Montevideo en ‘Gaucho Paradise’ Paysandu hebben we er daarom voor gekozen om de rivier opwaarts te volgen tot grensplaatsje Salto. De tweede stad van het land met 105.000 inwoners. Dit zegt niet zoveel kwamen we achter. Er zijn misschien 3 of 4 restaurants in het centrum en een gelijk aantal hotels. Voor het eerst waren de rollen omgedraaid: de locals waren niet de attractie voor ons, maar wij voor hen. Iedereen keek ons vragend aan en leek te denken, ‘Wat doen jullie hier?’. Dat vroegen wij onszelf ook af. Het is dat we twee dagen moesten wachten op wat kleren die bij een naaister lagen. Ook al heeft zo’n plek zijn charmes, waren we blij de grens naar Argentinië over te steken en door te reizen naar het noordelijke en tropische Puerto Iguazu.