Het culturele hart van Bali in het hoogseizoen

  • Muziek dansshow Bali
  • Rijstvelden
  • Kopi Luwak The Bucketlist
  • Rijstvelden Indonesie
  • Rijstterrassen Bali
  • Tempel Tirta Empul Indonesie
  • Reinigingsritueel Tirta Empul
  • Balinese kunst
  • Dansshow Bali
  • Dansen bali
  • Balinees bellen & roken

Het culturele hart van Bali in het hoogseizoen

Volledig relaxed en met stug en zoutig haar stappen we in de langzame boot terug naar het ‘vasteland’ van Bali. Er is ook een snelle speedboat, maar waarom zouden we? We genieten liever nog wat langer van de mooie uitzichten. Onze scooter hoeven we niet in te leveren. Deze mag met sleutel en al op de kade blijven staan en wordt later wel opgehaald. Hotelpersoneel komt speciaal eerder naar hun werk om afscheid te nemen. Wat een geborgenheid. Toch is het tijd voor een nieuw avontuur.

Ubud Mania

We besluiten dat Ubud onze volgende bestemming wordt. Bekend van het boek en de film Eat, Pray, Love en het culturele centrum van het land. Onze timing om naar deze plek af te reizen is niet optimaal. Het hoogseizoen is begonnen en de populariteit van Ubud, en heel Bali trouwens, is immens. We wagen het er toch op, want doorreizen naar de meeste andere eilanden is vanwege de ramadan nog niet aan de orde. In de Islamitische delen is er voor toeristen tot een week na afloop van deze vastenmaand niet zoveel te beleven en vooral niet zoveel te eten. En niet eten en drinken overdag, is voor ons een ‘no go’.

Ubud dus. Onze eerste indruk van dit plek is dat het zijn status van lieflijk dorpje tussen de rijstvelden en jungle is ontgroeid. Het is uit zijn voegen gescheurd en kan het verkeer in de straten niet aan. We waren hiervoor al gewaarschuwd, maar zoals met zoveel dingen, je moet het toch zelf ondervinden. De omgeving is wel prachtig en we besluiten een hotelletje buiten het centrum te zoeken. Dat lukt niet zonder horten en stoten. We hebben op de valreep nog wat accommodatietips van mede-reizigers gekregen en zonder deze te verifiëren gaan we erop af. Fout. Ze voldoen niet aan onze standaard die sinds we in Azië zijn wel wat hoger is geworden. Muffe schimmelluchten, keiharde bedden en krakkemikkige badkamers jagen ons snel weer de drukke straat op. Op naar een café met wifi en alsnog starten met ons huiswerk. We hebben nu al heimwee naar Lembongan…

Met een nieuwe shortlist in de hand gaan we weer op pad en onze inzet wordt beloond. We vinden een klein hotel tussen de rijstvelden en voor we het weten is er weer een week voorbij. Met een scooter, inclusief twee helmen dit keer, weet topcourreur Chris ons door de verkeersopstoppingen te manoeuvreren en zoals gewoonlijk behoort het zoeken van de beste restaurantjes weer tot de prioriteit. Lekker eten vinden is vrij makkelijk. Gezond, biologisch en westers vind je op elke straathoek, maar voor de echte Indische happen zoals ik ze van thuis ken moeten we moeite doen. We vinden een paar goede warung’s, maar ik heb mijn zinnen nu toch maar alvast op de culinaire belevenissen op andere eilanden gezet. Het in Nederland beruchte MSG oftewel E621 wordt op de meeste plekken rijkelijk gebruikt. In de supermarkt liggen er kiloverpakkingen van in het schap. Een van de eerste Indonesische woorden uit mijn vocabulaire is dan ook, Ajinomoto: ‘No ajinomoto in my Nasi Goreng please!’.

Wil je mooie accessoires voor in je huis kopen, dan is de omgeving van Ubud trouwens de juiste plek. Voor weinig huur je voor een dag een taxi om de omgeving te verkennen en ateliers af te struinen en voor nog minder heb je je eigen scooter. Voor de tweede keer tijdens deze Azië etappe van de wereldreis geef ik toe aan mijn aankoopdrang, want voor het hoe-krijg-ik-het-in-Nederland-dilemma hebben we een oplossing gevonden. Een hele leuke, want Chris zijn ouders komen over een week langs! Met een lege koffer, maar uiteraard vooral voor de gezelligheid. We kijken ernaar uit!

Reisluiheid en visumstress

Het zat er aan te komen, onze eerste reisblunder. In Hong Kong werd ons geen 2 maanden visum voor Indonesië gegund. Het consulaat bedient alleen ‘residents’. Jammer, stond niet op de website. Wel kregen we te horen dat het super makkelijk zou zijn om je 30 dagen visum eenmaal te verlengen. Dat hebben we opgeslagen en verder niet stil gestaan bij hoe en wanneer. Tot we een week voor de einddatum andere reizigers spraken die ons maanden om met spoed naar een visumbureau te gaan en de verlenging te regelen. Tien dagen voor het gehele proces zou de minimale doorlooptijd zijn… Huh? Tijd voor Machweg om even wakker geschud te worden.

Dan maak je ineens kennis met een ander aspect van reizen, of beter gezegd een aspect van het dagelijks leven dat we in Nederland niet of nauwelijks kennen. Namelijk het omzeilen van de bureaucratie. Alles is mogelijk mits je maar de juiste mensen kent. Via mijn zus hadden we eerdel al kennisgemaakt met een ondernemende Nederlandse / Balinese / Amerikaanse. We legden haar ons probleem voor en via een vriend van een vriend van een vriend, mochten we ons melden bij het immigratiekantoor. De lange rijen konden we omzeilen en ons paspoort werd direct bij de juiste persoon bovenaan de stapel gelegd. Dat kost wat, maar dan krijg je ook wat. Drie dagen later kunnen we voorzien van verse stempels naar de volgende bestemming in Bali. Het was even spannend, maar op de stranden van het zuidelijke schiereiland ‘the Bukit’ kunnen we weer bijkomen van deze visumstress.

2 reacties

  1. Geplaatst door Marguerita op Beantwoorden

    Gelukkig is het allemaal goed gekomen en geen stress meer daarover. Nu verder genieten van al het moois en culturele Xxx

  2. Geplaatst door Fleur op Beantwoorden

    Weer helemaal bij met alles wat jullie meemaken! Leest als een boek, wat een mooie schrijfstijl en wat een prachtige ervaringen! Mooi om te lezen hoe jullie volop van het leven genieten en minful zijn! Liefs

Plaats je reactie

[google-translator]